Stało się tradycją, że Krzysztof Wodniczak – znany poznański dziennikarz, publicysta, pomysłodawca i organizator wielu cyklicznych imprez i festiwali, animator kultury muzycznej, przyznaje ufundowane przez siebie statuetki WODNIKA ludziom i instytucjom, wyróżniającym się w różnych dziedzinach sztuki, ale przede wszystkim form muzycznych.

 Kolejne takie wydarzenie miało miejsce 1.października w Osiedlowym Domu Kultury „POD LIPAMI", gdzie odbył się koncert pt. „Wodniki Wodniczaka". Koncert miał formę prezentacji na żywo różnych solistów i zespołów, dla których i tym razem Krzysztof Wodniczak ufundował WODNIKI – statuetki wykonane przez znanego artystę rzeźbiarza i fotografika – Kazimierza Rafalika.
Dla jednych wykonawców była to forma uznania, dla innych, również forma promocji, mająca na celu wypromowanie nowych talentów, które na to zasługują. A jeśli o odkrywaniu nowych talentów już mowa, to niewątpliwie wydarzeniem wieczoru był występ młodej i niezwykle utalentowanej wokalistki, Marty Grabowskiej. To, że ujęła (w końcu zdecydowanie już dojrzałą) publiczność urodą i skromnością – to jedno. Ale wykonanie przez nią takich piosenek jak WRÓĆ DO SORENTO, EURYDYKI TAŃCZĄCE, czy CZŁOWIECZY LOS, było dla publiczności niezwykłym zaskoczeniem. Tembr głosu Marty Grabowskiej i aranżacja, do złudzenia przypominające Annę German powodowały, że gdyby nie to, iż na własne oczy widzieliśmy na scenie młodą dziewczynę, nikt nie dałby wiary, że to nie sama Anna German zeszła z Nieba, by dla nas zaśpiewać. Zapewniam Państwa, że Marta Grabowska stanie się, a właściwie już się stała nowym odkryciem Krzysztofa Wodniczaka i czas, kiedy o niej jeszcze nie raz usłyszymy nie jest odległy.
Nie mało wzruszeń swoim występem dostarczył nam również wokalista soulowy – Włodzimierz Janowski. Los pozwolił temu artyście oglądać świat tylko oczyma duszy, ale talent wokalny i walory głosowe, jakimi obdarzyła go Natura powodują, że swoim śpiewem (a i grą na saksofonie) artysta pozwala nam w głąb tej duszy zajrzeć. Dokonał tego, brawurowo wykonując takie standardy, jak: GEORGIA ON MY MIND, SWET HOME CHICAGO, TEARS IN HEAVEN, LET IT BE ME, czy I CANT STOP LOVING YOU – Raya Charlesa.
Zespół Forcom Band popisał się kilkoma znanymi i nie łatwymi wykonawczo utworami i o ile piosenka Czerwonych Gitar - Historia jednej znajomości, posłużyła zespołowi do wyczucia akustyki Sali, to trzeba przyznać, że wykonanie kolejnych standardów było bardzo zbliżone do oryginałów, a na szczególne uznanie zasługiwały partie solowe gitarzysty, którego koledzy z zespołu słusznie nazywają czarodziejem gitary.
Wspaniałym zwieńczeniem wieczoru okazał się występ zespołu wokalnego Konsonans. Zgodne i harmonijne brzmienie wokalistów (dwie panie i trzech panów) całkowicie uzasadnia trafność nazwy zespołu, zaczerpniętą z terminu muzycznego. CZEKOLADOWY TWIST, ZIMNY DRAŃ, czy LAMBETH WALK, prowokowały publiczność do śpiewania wraz z zespołem, co zresztą było intencją artystów i znakomicie się powiodło.
Szkoda tylko, że akustyk obsługujący imprezę nie zapanował nad nagłośnieniem, gdyż wzbudzające się od czasu do czasu mikrofony powodowały przydźwięk, który mocno przeszkadzał zarówno artystom, jak i odbiorcom ich wspaniałego występu. I nie o krytykę rzecz tu idzie, ale uwagę tę polecam Szefostwu O.D.K., gdyż warto zrobić wszystko, aby w przyszłości takie zjawisko nie psuło dobrych występów, jakimi ODK „Pod Lipami" zasłużenie może się szczycić.
Kulminacyjnym akcentem i nie małą niespodzianką okazało się uhonorowanie przez wokalistów zespołu Konsonans gospodarza wieczoru – Krzysztofa Wodniczaka, który właśnie obchodził swoje 70. urodziny. Tą niespodzianką było znakomite wykonanie piosenki zespołu ANDRZEJ I ELIZA – CZAS RELAKSU. Tyle tylko, że do tej właśnie melodii wokaliści wykorzystali tekst napisany swego czasu przez nieżyjącego już Andrzeja Sobczaka, specjalnie dla Krzysztofa Wodniczaka i też z okazji urodzin. Publiczność na stojąco przyłączyła się do śpiewu, a wzruszony Jubilat sprawiał wrażenie trochę zakłopotanego, że nie ma aż tylu statuetek.
Aby czytający tę relację mogli ocenić walor tego „Dytyrambu na cześć Krzysztofa Wodniczaka" (właściwy tytuł autorski to „Czas Wodnika"), poniżej załączam jego słowa, a Zarząd i członkowie Stowarzyszenia Dziennikarzy RP, życzą Czcigodnemu Jubilatowi wielu kolejnych sukcesów i stu lat w zdrowiu i wszelakiej pomyślności!
Ale Drogi Krzysztofie, tych stu lat których Tobie życzymy, nie traktuj jako limit ostateczny, tylko jako pułap, poniżej którego zejść Tobie nie wolno.

Ryszard Bączkowski

CZAS WODNIKA

W czterdziestym szóstym, w mroku komuny,
Przydarzył się światu w Ostrowie ów pan,
By brzmienia wydawać i targać te struny,
Na których do dzisiaj nam gra.

Dzieckiem w kołysce za pióro wnet chwycił
I wszędzie go pełno od tylu już lat;
Niejednym zapewne nas jeszcze zachwyci –
- Ech, żyj-że Wodniku sto lat!

Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Czas Wodnika, Wodnika wciąż czas!
Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Czas Wodnika, Wodnika wciąż czas!

W sercu pokorny, choć w barach jak Ursus –
- Quo vadis Wodniku ? W zanadrzu co masz?
Wal dalej do przodu i trzymaj się kursu,
A drogę niech wskaże ci PTAAAK!

Listę pokornych świat dalej niech pisze,
Choć na niej na pewno nie pora ci być,
Dopóki w rytm bluesa się serce kołysze,
Wodniku - daj coś nam na bis! ! !

Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Czas Wodnika, Wodnika wciąż czas!
Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu!
Czas Wodnika, Wodnika wciąż czas!